Diefstal in Odessa en the come-back of Olga in Transnistria…

Vooreerst, de kaart is aangepast zodat we terug up to date zijn!

Dikke pech deze ochtend toen we Odessa wilden verlaten… Ik moet eerst zeggen dat ik echt slecht geslapen heb deze nacht, ik kon er mijn vinger niet op leggen wat het was, vaak wakker geworden met een slecht gevoel zonder te weten waarover… tot ik deze ochtend mijn materiaal op de moto wou steken, toen wist ik meteen wat er niet pluis was… mijn keuken en de helft van mijn garage zijn verdwenen! Klootzakken! Alles wat nog op de moto te vinden was is dus gestolen geweest, behalve mijn motohandschoenen, die hebben ze achter gelaten. Wat is er zoals weg? Wel de gasbrander, gasfles, gamellen, olie voor de ketting, reservestukken (oliefilters etc), EHBO tas, zakjes, tas van mijn voorspatbord, vuile borstel om mijn ketting te kuisen, enfin een hoop praktische dingen die we nog nodig hadden. Hetgeen dat gewoon het meeste pijn doet is dat ze dat van een moto pikken,terwijl het duidelijk is dat we rondreizen en ik heb die spullen hard nodig stelletje motherfuckers! Enfin, shit happens, ik had het er maar niet moeten op laten zitten zeker…? We hebben ook niet de moeite genomen van onze tijd te gaan verdoen om aangifte te doen bij de politie, wel heb ik de hele omgeving afgezocht naar weggegooide spullen, maar niks gevonden….

Dan maar op weg naar de grens met Moldova, of beter gezegd: Transnistria. Deze regio of land, t’is maar hoe ge het bekijkt, is echt een interessant stukje land op politiek en geschiedkundig vlak. Je kan er alles over lezen op wikipedia als je tijd hebt, en het is de moeite, zeker omdat als je dit gelezen hebt, je het vervolg ook beter gaat begrijpen. (Ja, ik weet het, ik zoek ‘het’ altijd op en ik ben ne moeilijke mens, maar thuis zitten niksen is zo saai, dus enjoy de resurection of Olga!) Net voor de grens kopen we nog eens voor 14 dagen een groene kaart voor beide moto’s voor de belachelijk dure prijs van 52€ (en da’s dan al met de korting die ik heb afgeluisd) voor het grindgebied van Moldova, waar we dus nog geen 36uur gaan zijn…

We komen aan de grens met Transnistria, het is 11.36u, dat weet ik heel zeker. Het heeft welgeteld nog geen 10 minuten geduurd om ons papiertje in te vullen en afgestempeld te krijgen. Paspoort wordt niet afgestempeld aangezien Transnistria geen officieel erkend land is, maar ze wel een eigen vlag hebben, geld, politie, douane, politiek enz… rare situatie om te begrijpen door een westerling! We werden wel vriendelijk verzocht van in een aparte ruimte te gaan zitten met de twee bazen, want we zijn het er over eens dat ze wat ‘bling-bling’ wilden om alles in orde te brengen. Maar mijn eeuwige truc heeft weeral gewerkt… Look stupid, never understand what they want and keep smiling! Anyways, we krijgen dus een surrogaat paspoort, een papiertje op z’n Russisch met wat officiële stempels. En dan komt het… ‘you need customs declaration for bikes’. Euh… ok? Ga ik in zo’n klein lokaaltje binnen waar een madammeke zit… Olga the second….. nooooooooo!!!! Ze begint wat vragen te stellen in het Russisch, en vééééél gezucht. Na een half uur zegt ze dat ik moet betalen, dat versta ik wel. Hoeveel en waarom vraag ik. Had ik beter niet gedaan. Ze zoekt er ene die iet of wat engels kan en ik krijg te horen dat ik moet betalen voor het onderhoud van de wegen. Yeah right… sinds wanneer is dat dan? En waarom ik en niet al die anderen die hier al voorbij zijn? Tweede fout. Omdat ik een Europeaan ben luidt het antwoord… en dat is me nou net in het verkeerde keelgat geschoten! Derde fout. Alleen de onderdanen van EU moeten dokken, de rest niet. En ik die dacht dat communisme stond voor iedereen gelijk… vierde fout. Enfin ik doe wat moeilijk en protesteer, ze zijn me al beu en ik wordt naar een loketje gebracht aan de andere kant van de grenspost. Kan ik lekker wachten bij een douanier tot het mijn beurt is voor “ik weet niet wat want niemand vertelt me wat”. Na nog eens 2 uur wachten (rechtstaand zonder drinken en ik durf geen water gaan halen omdat ik dan mijn plaats wel eens kwijt kan zijn) kom ik bij een douanier die me vraagt of ik die moeilijke ben van Olga. Euh… ja? Nu komt het: “You go back to Ukraine and drive for 50km, then go into Moldova and stay away from Transnistria. Goodbye.” Wat? Ik dacht het niet foor aap! Mij eerst 3 uur laten wachten en dan terugsturen… dan kent ge mij nog niet zene! Ik geef hem een vriendelijke “whatever” en trap het af, terug op weg naar Olga. Eerst even met Kim overleggen en een koekske eten om af te koelen, ik had die gast bijna iets aangedaan.

Enfin, terug bij Olga, ik kom binnen, ze kijkt naar me, ogen tegen het plafond, diepe zucht en gaat verder met twee anderen te helpen die bij haar zijn. Na voor de verandering nog eens een uur gewacht te hebben is het aan mij. Ik begin aan een charme offensief en lag wat met haar, een zwanske hier en een zwanske daar dat ze toch niet begrijpt maar het lijkt te werken… in een rekordtempo van nog eens een uur zijn die belachelijke papieren ingevuld en ondertekend, ze gaat zelfs met mij terug mee naar de kassa én de foor aap om alles in te brengen in de computer. Aangezien ze hier geen (moto)toeristen hebben, weet die dus niet hoe ’em dat moet inbrengen. Het grappige is dus dat ons document nu bijna helemaal is ingevuld met “ongekend”… Allé, t’is ne gele Suzuki en iets dat op mijn naam trekt, dat staat er op. Dan komen de verlossende woorden dat het ok is, ik krijg dus dat papier terug en we kunnen eindelijk de grens over… na 5 uur… een nieuw record!

De reflectie die ik me nu dus maak is hoe de (communistische) bureaucratie werkt, en dan verschieten ze dat ze de koude oorlog verloren hebben: na 5 uur over en weer geloop, tientallen documenten ingevuld te hebben, gevloek, gezweet en de bevestiging dat ik wel degelijk moet betalen voor de wegeninfrastructuur van Transnistria heb ik de rekening gepresenteerd gekregen voor de twee moto’s: 2,60€. Ja hoor, twee komma zes f#cking euro. En als ge dan denkt dat het 1,30€ per moto is, dan vergist ge u! Voor de ene was het 1,40 en voor de andere 1,20. Ik heb de ballen niet gehad om te vragen hoe dat kwam en of er niet per ongeluk een foutjes was gemaakt……