Roemenie….

We zijn dus in Galati een nachtje gebleven bij Ada en Marius na een leuke avondwandeling gemaakt te hebben. Achteraf gezien was het spijtig van hier niet een dag langer gebleven te zijn, omdat de stad een pak meer te bieden heeft dan we dachten… het is er voorwaar fijn om te vertoeven met een zeer aangename sfeer!

Anyway, we gaan van daaruit naar Boekarest in één trek en komen daar in onze hostel aan. Wederom aangenaam verrast door de hulpvaardigheid van het personeel en de mooie propere kamer voor 23€ voor ons twee, incl ontbijt (enfin; cornflakes, maar wat heeft een mens meer nodig…)

Boekerest zal ons ook altijd bijblijven als de dag van ‘het grote debat’ over reizen relaties en liefde. Niettegenstaande dat we een grote wandeling gemaakt hebben in de stad hebben we zoveel aan het praten geweest over bovenstaande onderwerpen dat we eigenlijk weinig “gezien” hebben van de stad. Het resultaat van al het gepeins is dat Kim nu meer dan ooit naar huis wil en een langdurige reis zoals deze op een moto niet (meer) ziet zitten. De beslissing valt dus om morgen de terugrit aan te vangen om ‘zo snel mogelijk’ terug in Antwerpen te zijn. Maar wel met het idee dat ik daags erna terug zou vertrekken om nog een week of twee/drie rond te toeren alleen dan wel te verstaan…

In ieder geval, ’s morgens vroeg zijn we al op weg. We zijn al een heel stuk opgeschoten door Roemenie naar het westen op weg naar Hongarije. Ik had graag de grens vandaag overgestoken. Ik ‘had’ graag de grens overgestoken… Op een gegeven ogenblik in het midden van de bergen blijf Kim ineens achter en stopt. Ik draai om en ga kijken wat er aan de hand is. Nondedju nog aan toe, ze is erin geslaagd van haar blok op te blazen! Niet dat het haar schuld is maar toch… in de laatste 5 jaar is dat dus al de 3^e (!!!!) keer dat ze een blok kapot krijgt van een moto! Een schoolvoorbeeld van ‘tekenen’ van God? De smoor komt uit de uitlaat en de stukken metaal van de piston en waarschijnlijk de cilinderkop liggen in de uitlaat, ik moet zelfs mijn pillamp niet nemen om ze te zien. Hier staan we dan, op een weg in het midden van nergens… Al een geluk dat we in Europa zijn en dat ik alle mogelijke verzekeringen heb die deregelijke zever dekken… 😉 Dus bellen maar naar de Ethias Assistance. Die verwittigen op hun beurt hun Roemeense collega’s maar na 3uur nog niks te zien van een depaneur. Ik bel nog eens terug. Ze vinden het ‘adres’ niet. Mike heeft het op 3 seconden gevonden un google maps… ofwel is hij ne krak ofwel is de rest een bende debielen. Ik gok op een combinatie van beide. Enfin, een half uur later komt er ene op zijne scooter en ik wou hem vragen om kim mee te nemen naar het volgende dorp zodat we ergens iets kunnen fiksen om te slapen. Na wat discussie zonder mekaar te verstaan komen we op het idee dat ik met mijn moto kim’s moto ga slepen tot het dorp en hij rijdt achter ons met een flouvestje aan in de hoop dat we niet over ons kloten worden gereden. Zo zie je maar dat een Abus kettingslot niet alleen dient als anti diefstal maar ook als sleepkabel… Foto’s ben ik vergeten te nemen, maar het staan wel min of meer op film, dus dat kan je binnenkort wel zien in het filmke van Roemenie. Tegen 15 per uur “rijden” we dus in de pikkedonker naar het volgende boeregat, Savarsin genaamd en vinden er een pension. De madam des huizes verstaat geen woord van wat ik wil zeggen, maar na wat tijd en veel gebaren verstaat ze dat we in de miserie zitten en dat ik geen Roemeens geld meer heb aangezien ik van plan was om uit Roemenie te zijn tegen deze tijd. Al een geluk dat ik een noodfonds van 100€ altijd op zak heb als ik met de moto weg ben en ik mag haar in € betalen en ze geeft me terug in Lei nadat we gechekt hebben wat de wisselkoers is. In haar voordeel wel te verstaan. Ik bel nog eens naar Ethias met het adres en dat ik morgenochtend een depanneur verwacht. Komt wel in orde.

Onze maat die ons “beveiligd” heeft met zijn brommer en fuovestje:

De volgende ochtend krijg ik inderdaad telefoon van iemand uit Boekarest met de vraag waar we juist zitten en dat ze een depanneur sturen. Uiteindelijk na nog wat telefoontjes en een paar uur wachten, daagt er ene op! Het is de eerste keer in 6 jaar dat die gast een motorfiets moet depanneren. Heb dan maar alles zelf gedaan om nog meer brokken te vermijden. Hij dus onderweg met Kim en de moto naar Arad en ik erachter voor een ritje van 87km…

We komen uiteindelijk aan en na wat gesukkel vinden we een motodealer. Die bevestigt wat ik zeg, dat de piston op zijn minst in frut vaneen is en dat nieuwe stukken minstens 3 weken wachten is. No option voor mij eerlijk gezegd. Ze zijn het met me eens en na véél telefoontjes tussen hen, de roemeense verzekering, ethias en mezelf komen we er uit dat de moto dient gerepatrieerd te worden naar Belgie. En Kim ook als het effe kan. Het volgend probleem is dat de motodealer vanaf morgen voor een week in verlof is en dus de moto aldaar een week zou blijven niksen en dan pas alles in gang gezet kan worden om hem terug naar Belgie te krijgen. De verzekering vindt dit maar niks en dus over naar een volgend plan. We brengen de moto over naar een Ford dealer net buiten Arad waar ze waarschijnlijk al eerder mee hebben samengewerkt en dus kan ie volgende week al waarschijnlijk naar Belgie gestuurd worden. De eigenaar van de garage is tevens de eigenaar van de LandRover garage ernaast en die is zo vriendelijk om Kim met een nieuwe Landy naar het centrum van Arad terug te voeren zodat we kunnen wachten op een terras op nieuws van de verzekering.

Wat volgt is een spel van wachten, vragen stellen, zaken opzoeken en regelen, maar we zijn nu overeengekomen dat Kim morgen om 1600 een vlucht zou hebben vanuit Timisoara naar Wenen en van daaruit naar Brussel. Dus er zou een taxi moeten komen om haar hier in Arad op te pikken en naar Timisoara te brengen, 60km verder waar ze nog wat moet wachten op de vlucht. Zelfs de taxi van Brussel naar Antwerpen wordt door de verzekering gedekt. Ik heb mezelf voorgenomen om een serieuze bedankingsmail te sturen naar deze mensen voor het geleverde werk en de dekking die we hebben. Ok, nu kan je denken, je betaalt er toch voor? Maar dan nog! Het is dat soort verzekering dat een mens afsluit ‘in geval van’ denkend dat je dat toch nooit ga nodig hebben…

Het is ondertussen 9uur ’s morgens en we zittern terug bij onze vriend McDo om over de gratis wifi te kunnen beschikken, kwestie van de site te updaten en wachtend op de taxi voor Lady Kim. Ze zal geen 5 meter gewandeld hebben sinds dat haar motor opgeblazen is tot aan de voordeur thuis, 1900km verder…