Rusland… “eindelijk”

HET IS WAT LANGER ALS GEWOONLIJK, MAAR JULLIE ZULLEN ER VAN GENIETEN VAN DIT TE LEZEN…. 😉

We houden halt in het laatste stadje in Letland, zo’n 40km van de Russische grens vandaan met het idee om morgen niet te laat aan de grens te verschijnen. We verblijven bij Christiane, een Duitse vrijwilligster die hier een jaartje les is komen geven en binnen twee weken terugkeert, leuke meid! ‘s Morgens vertrekken we al om 9u richting de grens. Wat dan volgt zal voor velen van jullie onbegrijpelijk tot zelfs surrealistisch in de oren klinken:

Op 30km van de grens kom je al terecht in ‘grensgebied’ maw verhoogde waakzaamheid en aanwezigheid van troepen. Op zo’n 7km van de grens beginnen om de 200m dixi wc te voorschijn te komen met een afvalcontainer ernaast. Ik had al wel ‘horrorverhalen’ gelezen dat de file aan de grens tot 20(!!!)km lang kan zijn. Hier valt het mee omdat we zo’n klein onbeduidende grenspost hebben uitgekozen. Slechts 3,5km file. Mooi niet, we zijn met de moto dus lekker iedereen voorbij, nah! Wat dan volgt is een “zottekesspel”…

De eerste check blijkt de exit van EU te zijn, maw een Let die onze motopapieren moet hebben en we krijgen een briefke met een stempel.
Dan naar het volgend kot met de moto’s, twee Letse flikken die onze boorddocumenten moeten zien, evenals onze rijbewijzen… en nu komt het… Kim heeft dat van haar blijkbaar gewoon thuis (in Antwerpen!) laten liggen! Ze heeft enkel haar internationaal rijbewijs mee (dat dus énkel geldig is te samen mét nationaal rijbewijs)… “zis is a problem, not a big but a small problem” zegt die douanier. Ik hoor hem al aankomen, een ‘small problem’ kan altijd opgelost worden met een kleine donatie in deze contreien. I don’t think so! Ik haal mijn portefeuille boven en hij kijkt me vol verlangen aan maar tot zijn spijt tover ik mijn politiekaart boven en zeg doodleuk dat we twee flikken zijn. “Ah, ok, no more problem, colleagues” is zijn antwoord. En daarmee is de zaak afgehandeld. Onderweg naar de volgende statie foeter ik Kim even uit omdat ze zo lomp is van haar rijbewijs thuis te laten liggen (terwijl ik haar nog gevraagd heb voor we vertrokken of ze alles mee had).
Enfin, we zijn in niemandsland tussen de twee grenzen aan het wachten dat er nog eens wat beweging in komt in die rij auto’s voor ons en vrachtwagens naast ons. Uiteindelijk is het dan zover, we kunnen doorschuiven naar de volgende post, maw de eerste Russische grenspost. De truc is van héél goed te kijken wat de anderen doen, zodat je een idee hebt van wat je zou moeten doen. Want let wel, niemand vertelt je wat je moet doen of er zijn ook geen borden die enige uitleg verschaffen! En aan die übervriendelijke douaniers moet je al helemaal niks vragen, uit schrik om in de één of andere overgebleven goelag gesmeten te worden!

Soit, de eerste Russische grenspost dus; eerst onszelf proberen in het land te krijgen en dan de moto’s, dat is het concept begrijpen we. Lady’s first, dus Kim gaat als eerst met haar paspoort. Ze stellen vragen in het Russisch, waar we gewoon dom op staan te staren aangezien we dit geleerd hebben: “Ya nee paneemayoo” wat evenveel wil zeggen als “ik begrijp het niet” gevolg door een “no ruski” en dan doen ze gewoon heel hun uitleg opnieuw, maar geërgerd dit keer… Ja jongens, zo gaan we er niet geraken… Uiteindelijk hebben we geluk dat de volgende madam 3 woorden engels spreekt en ons zegt dat we ook de documenten voor de moto moeten invullen, en die zijn ergens anders te krijgen. Die gast die in dat kot zat, was gewoon nog half zat en half slaperig van de vodka of zo, echt ni normaal. 15 minuten gewacht om een Engelse versie van de papieren te krijgen (al had ik die stiekem wel bij, 3 maanden ervoor gedownload van het internet, maar ne mens wil zeker het juiste invullen hier…) en we zijn vertrokken om alweer een hele reeks vragen letterlijk ‘op te lossen’ want wie dat document ooit vertaald heeft kon toch ook geen engels. So far so good, we hebben beide onze inreisstempel gekregen in ons paspoort. En nu komt het (weeral): op dat document voor de moto staat dus de vraag “land van herkomst”? Nu, ik ben de mening toegedaan dat dit voor interpretatie vatbaar is. Dus ik zou er België op kunnen schrijven omdat ik daar van kom, Japan omdat de moto van daar komt of Letland omdat we beide als laatste te samen in Letland waren… Ik kies voor het laatste op hoop van zege. En dan de vraag “land van bestemming”? Ok, dus dat zal dan wel mijn bestemming na Rusland zijn zekers? Ok, we vullen Oekraïne in. Na een eeuwigheid moeten we ons alweer ergens aanmelden met deze papieren in de hand. Olga, ik noem ze maar zo omdat ze gewoon erger was dan de ‘Duitse Olga’, spreekt amper 2 woorden engels en probeert ons hals vriendelijk, half kwaad uit te leggen waarom we debielen zijn die niks begrijpen en alles verkeerd invullen… land van herkomst heb ik juist gegokt maar de bestemming dus blijkbaar niet. Dat moet Rusland zijn. Ze is aan het foeteren dat Oekraïne met de hele zaak niks te maken heeft en dat voor het geval ik het nog niet wist we aan de Russische grens staan. Nu wil ik veel begrijpen, maar dit gaat erover: Ik sta aan de LV-RUS grens en ik moet zeggen dat ik uit LV kom en naar RUS wil… JA IDIOOT, anders sta ik toch aan een andere grens, halllooooo????? Enfin, we blijven zo goed als het kan kalm en moeten beide de 4 blz volledig terug invullen want O nee, we gaan Oekraïne toch niet doorhalen om daar Rusland te schrijven zeker! Alles opnieuw. En weeral wachten en aanschuiven. Krijgen we nog een document te ondertekenen dat ze niet eens vertaald hebben. Een volledig A4 blad in het Russisch dat de moto’s max 90 dagen in Rusland mogen blijven. Allé, dat hebben ze ons toch wijsgemaakt. Soit, na veel vijven en zessen en wat gelach, gemopper en gevloek later, komt Olga uit haar kot samen met zo’n halve Spetznaz figuur om de moto’s te checken. Die militair die vond ons wel ok want die had geen zin om ons lastig te vallen, Olga heeft hem gewoon twee keer gevraagd om ons te checken en twee keer heeft ’em zijn schouders opgehaald en eens naar de moto’s gekeken en ik kon waarachtig een kleine glimlach ontwaren… FU Olga! Ze sluit ons 3uur en 20 minuten durende epistel af met een “Velkom to Russia” en hop we kunnen niet snel genoeg ons schup afkuisen nadat we onze papieren met een hoop rode stempels goed hebben weggeborgen!

We zijn tot in Pskov geraakt, niet echt ver, maar we staan nu 2 uur voor op jullie, morgen naar St Petersburg en de wegen zijn hier eveneens een verhaal op zich waard, maar nu ga ik eerst een paar uurtjes slapen… !

Jun 27 2012

2 COMMENTS
  1. mum

    Quelle histoire à la c..!
    enfin, heureusement qu’on ne vous a pas déportés vers l’un ou l’autre goulag …
    keep smiling !!!

    06-28-2012, 12:57 pm Reply
  2. amaai amaai amaai tja ne mens vergeet wel eens iets hé !
    maar allee dat hebben jullie dan ook weer gehad en kan je later goed om lachen.
    geniet verder van rusland en de lieve olga’s en wees voorzichtig want die zijn daar ni gewoon denk ik
    dikke dikke kussen
    mam en pap
    xxxxxx

    06-28-2012, 6:21 pm Reply
LEAVE A REPLY

standardPostTransition
Perhaps the network unstable, please click refresh page.
Wandering Souls