Transnistria & Moldova

Na ons prachtig avontuur aan de grens waar we dus veel tijd ‘verloren’ hebben, komen we aan in Tiraspol, de hoofdstad van Transnistria. Een paar mooie gebouwen, redelijk relaxte sfeer hebben we de indruk, maar we zijn wel het middelpunt van de belangstelling! Toerisme in Transnistrie is onbestaand. En daarmee bedoel ik wel degelijk onbestaand zoals in nul komma nul. Het artikel op wikitravel is best interessant, al vind ik niet alles correct… maar goed, we zijn daar dus aangekomen bij onze host van de dag, Anastasia die ook nog eens een vriendin heeft, Tatiana, en die als freelance journalist werkt voor de plaatselijke krant. De rest kunt ge al wel raden zeker… jaja, ze is een artikel over ons aan het schrijven! Wat er al dan niet van in huis komt, zullen we pas later weten als het ooit gepubliceerd word.

Onderweg komen we nog wat Communistische Motards tegen, een unicum denk ik zo en ik zet mijn “whatever happens needs to happen” modus op en draai terug om een babbeltje met ze te maken. Dit lukt aardig, er wordt zelfs een lach teveoorschijn getoverd! Ze zijn bezig met een speedgun en dit is gewoon de max: de gast die ze juist betrapt hebben en dus een boete moet betalen, moet dan maar ook de foto nemen van ons. Zie ik bij ons toch nog niet gebeuren…

We geraken veilig en wel buiten Transnistria in Moldavie na de nodige militaire check-points en controles. Bij de grenspost tussen Transnistria en Moldavie is het ook weer de moeite; de Moldavische beambten zeggen dat we weer van die papieren moeten invullen en tax betalen etc, maar nadat ze vijf minuten weg zijn met onze papieren en ik ze vertel dat ik al in het zak ben gezet voor die verzekering voor de twee moto’s en we gewoon door Moldavie gaan naar Roemenie en niet blijven, besluiten ze van ons te laten gaan zonder een cent te hebben uitgegeven, maw we moeten geen roadtax betalen! Ha! Doe dat maar na! Een inreisstempel hebben we echter ook niet gekregen, als dat maar goed komt bij het uitreizen…

Moldavie dat dan weer gekend staat als het armste land van Europa is inderdaad een speciale plek; we komen er amper mensen tegen, veel velden met gewassen en offroad weggetjes waar we gretig gebruik van maken natuurlijk. Af en toe een boeregat waar we even halt houden en waar Lenin en consoorten ons gezelschap houden. Wanneer we aan de grens met Roemenie komen, kunnen we “thuis” al rieken, gewoon omdat Roemenie Europa is…. 😉

Maar dat is dan weer buiten de wil van de Moldavische grensbewaker gerekend… man man man, die willen gewoon echt ambetant doen. Begint ie te zoeken naar mijn vin nummer op de moto, we hebben geen inreisstempel, mijn plastic kaartje is stuk van mijn paspoort (kan ik niks aan doen als elke douanier daarmee speelt en het uiteindelijk is afgebroken). Enfin, weeral een uur of twee later en we zijn in Roemenie, nu op weg naar Galati waar we gaan verblijven bij Ada en Marius, een tof koppel van in de 50.